Cesarskie cięcie w szpitalu Narutowicza w Krakowie

Dzisiejszy post jest dla Asi i innych dziewczyn, które za chwilkę będą rodziły w Narutowiczu. Ja jak wiecie miałam zabieg cesarskiego cięcia więc nie wypowiem się jak wygląda sam poród naturalny. Opis jest szczegółowy jeśli ktoś uzna, że za bardzo to wybaczcie. Zaczynamy:

Przyjęcie do szpitala:
Na cesarkę byłam umówiona z moim lekarzem prowadzącym a który w tym szpitalu pracuje, dr Michał Jankiewicz z czystym sumieniem polecam i jeśli kiedyś przyjdzie mi rodzić to również się do niego zgłoszę. W szpitalu byłam o godzinie 12:00 dlatego, że cesarka miała być o 14:00. Najpierw udajemy się do rejestracji, miłe panie zakładają kartę bądź jak w moim przypadku dają już wcześniej założoną(tydzień wcześniej byłam na KTG) i udajemy się do ambulatorium, przychodni położniczo-ginekologicznej, pokój nr 41 (tuż obok SOR) Tam bardzo fajne babeczki kazały iść na SOR aby założyli mi historię choroby/kartę przyjęcia oraz dali numerek identyfikacyjny na rękę. Następnie ubieramy szpitalne ciuchy i pani z owego ambulatorium osobiście zaprowadziła mnie na porodówkę.

Porodówka:
Na porodówce panie też bardzo okej, żartowały oraz odpowiadały na moje pytania. Dostałam od razu kroplówkę oraz pokój/jedną z sal porodowych, czysto i schludnie. Położyłam się na łóżku do KTG, pani położna przychodziła często, myślę jednak że miała po prostu dużo czasu bo w tym momencie na całej porodówce byłam tylko ja. Potem kolej na lewatywę, nie wiedziałam czy do cesarki też trzeba ale nie ma się co bać dziewczyny. Pani wyprosiła męża za co jestem jej wdzięczna i powiedziała, że teraz pora na lewatywę. Była delikatna a cały "zabieg" nie jest taki straszny. Zapytała o "wygolenie" dla mnie była to rzecz oczywista i bez ciąży więc byłam przygotowana :) Wybiła godzina 14:00 ja już lekko upocona ze stresu bo gdzie ten lekarz?! Wpadł zziajany i przeprasza ale wrócił z innego szpitala i musi jeszcze iść do pacjentki więc muszę poczekać pół godziny. Dla mnie żaden problem czekałam 9 miesięcy więc pół godziny w tą czy w tą nie robi różnicy :) O godzinie 15:20 przyszła pani położna założyć cewnik. Wiem, że w niektórych szpitalach zakładają go już po znieczuleniu ale też dało się to przeżyć.

Poród:
"Idziemy rodzić" ojacie! pomachałam mężowi który został w tym "naszym" pokoiku i poszłam do sali. Jak się okazało po drugiej stronie korytarza :) Pani anestezjolog powiedziała jak będzie wyglądało znieczulenie oraz informowała co robi. Wbiła się w kręgosłup (nie boli to bardziej niż zakładanie welfronu) Momentalnie poczułam takie jakby mrowienie postępujące w stronę tyłka i nóg. Położyłam się na stole, pani przy porodzie podpięła mnie pod całą maszynerię, dała tlen do nosa oraz ten parawan. Lekarz a w zasadzie było ich dwóch zapytał co czuje, byłam trochę zdezorientowana i mówię, że ja czuję ten materiał na sobie i takie jakby mrowienie a on na to, że będę czuła co się dzieje ale nie będę odczuwać bólu. Potem "pani od maszynerii" powiedziała, że poczuję szarpnięcie i dosłownie po 3,4 minutach od początku zabiegu mały już był. Niestety wpadłam w panikę bo nie słyszałam płaczu ale lekarka pogładziła mnie po ręce i powiedziała, że mam pięknego synka a zaraz potem usłyszałam płacz. Po kilku minutach pani od noworodków pogratulowała mi syna oznajmując, że dostał 10 punktów. Po chwili inna pielęgniarka pokazała mi go na chwilkę, pamiętam, że był taki cieplutki i pachnący, rozpłakałam się i już niewiele widziałam. Zabrali go na ubieranie do "naszego pokoiku" gdzie czekał mąż z kamerą :) Fajny filmik i pamiątka swoją drogą!
Ja na stole leżałam jeszcze max 20-30 minut. Nic nie bolało!  Po chwili wjechało łóżko na które mnie przenieśli (pamiętam, że bałam się, że mnie upuszczą, takiego słonia). Przejechałam na salę pooperacyjną.

Opieka pooperacyjna:
Po cesarce nie wolno podnosić się przez 12 godzin, pierwszy łyk wody można zrobić po 6 godzinach. Początkowo byłam bardzo oszołomiona i nie wiedziałam co teraz, gdzie jest mały, gdzie mąż. Usłyszałam jak pytają męża o podkłady poporodowe i te podpaski. Wyjął jedną paczkę bo planowałam, że na drugi dzień mi dowiezie. Panie powiedziały, że stanowczo za mało i wysłały go do apteki. Nakupił tego 3 paki (plus 3 paki w domu!) Na salę go nie wpuścili i kazali przyjść na drugi dzień. Ja po jakiejś godzinie poczułam, że robi mi się strasznie zimno. W ciągu 3 godzin tak strzelałam zębami z zimna, że myślałam, że je powybijam. Miałam kołdrę i dwa koce. Jak się okazało to efekt uboczny znieczulenia. Na szczęście jak zaczęło ono schodzić trochę się ociepliłam. Na sali było dużo studentek położnictwa które pomagały, pytały i dbały o mnie.
Czy bolało? No na pewno czułam tą ranę ale przyznam, że nie był to przeszywający ból. Przez całą noc poprosiłam dwa razy o znieczulenie bo lekarz sam powiedział żeby nie dopuszczać aż bardzo będzie bolało tylko od razu prosić a nie cierpieć. Pierwszą noc nie spałam prawie w ogóle.
Rano o 6.30 przynieśli mi synka opatulonego w rożek i kocyk. Był taki spokojniutki, patrzył tylko tymi oczkami i ruszał paluszkami. Zasnął zaraz. Około 10:00 po wizycie pediatrycznej chciałam go nakarmić, było mi trudno na leżąco ale tu pomogły studentki i lekarka na sali.
13:00 - wstajemy! Przyszła do mnie pani rehabilitantka i kazała wstać. Najtrudniej szło mi przekręcanie z pleców na bok, troche rwało ale jakoś się podniosłam. Zdjęli mi cewnik i przeszłam na normalną salę.

Opieka po porodzie:
Na normalnej sali opieka jest taka sama zarówno dla kobiet po cesarce jak i porodzie siłami natury.
Sporo pomagają studentki, pielęgniarki również zaglądają. Wizyta ginekologiczna raz dziennie, pediatryczna rano i wieczorem. W drugiej dobie mały zaczął mi płakać, nie wiedziałam co jest bo karmiłam piersią i teoretycznie ten pokarm miałam. Jednak po konsultacji lekarka stwierdziła, że i owszem pokarm jest ale za mało by dziecko się najadło. Miałam swoją butelkę więc pognałam do pań od noworodków, dostałam już ciepłą mieszankę i mały faktycznie zasnął.
W drugiej dobie zaczął się mój największy horror czyli MEGA! ból głowy. Początkowo to ja nie mogłam karkiem ruszać, ból jak nigdy dotąd. W nocy było mi ciężko karmić małego bo głowa doprowadzała mnie chwilami płaczu... W trzeciej dobie błagałam Boga w myślach by mnie wypuścili do domu gdzie mogłabym się położyć i zamknąć oczy. Z ulgą usłyszałam, że mamy zielone światło i możemy wyjść do domu :)

Warunki w szpitalu:
Porodówka - czyściutko, schludnie, bardzo na plus.
Odział położniczy - mnie trafiła się sala trzyosobowa. Nie była za duża i troche ciasno się robiło kiedy do każdego ktoś wpadał z odwiedzinami. Łazienki, takie sobie...Prysznic już lekko zakamieniony ale wiadomo, że szpital to nie spa. Sale codziennie sprzątane, podłoga myta, kosze wymieniane.
Jedzenie - dobre! A nawet bardzo dobre. Jak sobie przypomnę tą wodę z kluskami co dostałam na Galla to w Narutowiczu była ekskluzywna restauracja :)

Ogólne wrażenia:
Ja jestem bardzo zadowolona. Nie miałam nikogo opłaconego, nikogo znajomego, jedynie samo cięcie przeprowadził mój lekarz potem radziłam sobie już sama. Powiem wprost, żadnych czekolad, łapówek nie ma sensu dawać bo ta pielęgniarka czy położna która jest dziś jutro już jej na sto procent nie będzie w pracy.  Trzeba się spiąć w sobie i jakoś przetrwać pobyt.
Osobiście polecam szpital Narutowicza w Krakowie.

Rozpisałam się ale sama sporo szukałam opinii przed porodem i mój opis jest odpowiedzią na pytania, które mnie wtedy nurtowały.

P.s. Posta zaczęłam pisać o 7 rano po karmieniu a kończę teraz. Mały Grzesiu nie lubi blogowania :P
Wybaczcie wszelkie błędy ;)